Kaval

Kökü mitolojik çaglara dayanan, sarp kayalardan, yamaçlardan, basi dumanli daglarin eteklerinden, issiz ve uçsuz bucaksiz bozkirlardan, taa binlerce yil öncesinden esen Anadolu’nun rüzgari, insanin nefesinin bazen bir erik yada kizilcik agacindan yapilmis boruyla birlesmesinin sonucu Anadolu’nun sesi olmustur.

Bazen bir efenin narasi, bazen yavrusunu yitiren bir annenin feryadi, bazen buram buram memleket hasretidir onun sesi… Nefes ve agaç müthis bir kültür birikimiyle ve askla bulusarak bu sesi üretir. Çalabilmek için sabirli olmak gerektiginden, çok çalismak, sevinç ve hüzün gibi duygularla özdeslesebilecek duyarliliga sahip olmak gerekir. Bu aslinda Anadolu insaninin tanimidir. Iste bu yüzden kaval, Anadolu insaninin portresini olusturan en önemli kültürel ögelerden biridir. Yalniz basinayken hüzünlü, lirik, grup içindeyken hem bütünleyici, hem de cosku ve hüzün karisimi rengiyle kolayca ayirdedilebilen bir sazdir.